De moedige boodschap in de muziek van Nicole Bus drenkt door in haar hele bestaan. Dat ze een sterk karakter heeft, hoor je alleen al aan haar donkere stem. De teksten geven hoop op een betere toekomst. Zélf zou ze in de toekomst het liefst een weeshuis bouwen voor kinderen met een moeilijke jeugd. Maar eerst was het tijd voor het album Magnolia, dat op 17 maart is uitgekomen op platenlabel Top Notch.
Nicole Bus laat zich fascineren door stemklank. Een samenwerking op haar album moet in het verlengde daarvan liggen. Een Kempi, een Adje, een Hef. Mannen met lading, een verhaal. Niet zomaar gaat het in alle drie de gevallen om rappers. De Utrechtse – woonachtig in Amsterdam – geeft met haar nieuwe plaat een ode aan hiphop. “Ik denk dat ik in dit genre het best het verhaal dat ik kwijt wilde kon vertellen”, zegt ze.
We horen Nicole Bus zoals we haar kennen: melodieus en zangerig, maar bij vlagen in een veel hoger tempo. Hiphop is voor haar een bekend terrein, vertelt ze. Als ze terugblikt, sneeuwde een van haar favoriete genres onder door haar drang om te experimenteren.
“Ik wilde heel veel uitproberen. Ook nog in het Engels, want daar is het mee begonnen. Het moest, vond ik, allemaal heel erg muzikaal. Hoe kan ik iets zo ingewikkeld mogelijk maken, dacht ik steeds. Vroeger ging dat gewoon anders. Misschien was ik toen té perfectionistisch. Niet dat ik daar helemaal vanaf ben gestapt, maar nu kan ik één of twee dagen over een nummer doen. Dan is het ook klaar. Moet ik wat dingetjes aanpassen en dan zet ik er een punt achter.”
Haar drang om te experimenteren is niet weg. Ze heeft het alweer over bijdrages op dancetracks. Over de kans dat ze over twee jaar ineens met een rock & roll-album komt. Bij wijze van spreken, laten we maar zeggen.
“Ik vind het gewoon belangrijk om divers te blijven. Het lijkt mij heel saai om te luisteren naar een artiest en al te weten wat je krijgt. Kijk naar Beyoncé. Haar boodschap is nog steeds hetzelfde, maar als zij morgen een plaat uitbrengt, weet ik dat het een compleet andere sound heeft dan wat we gewend zijn. Dat vind ik zó bijzonder.”
Beyoncé – “niet dat ik een fan ben” – is een grote inspiratie voor de eind twintiger. Zelf is ze ook bezig met een manier om haar muziek te vertalen naar een manier om de wereld te veranderen. Een weeshuis komt ter sprake. Omdat ze op jonge leeftijd zelf enige tijd op straat heeft geleefd, maar weet dat niet iedereen over zo’n sterk karakter beschikt.
“Zou ik liever een weeshuis maken dan een goed album? Mijn verhaal heeft ervoor gezorgd dat ik de plaat kan maken, maar mijn verhaal is ook de reden waarom ik die weeshuizen wil maken. Mijn muzikale ambitie dient mijn persoonlijke ambitie en andersom. Neem het nummer Loet, dat is opgedragen aan de jongeren waar ik die weeshuizen voor zou willen maken.”
“Ik ben zelf al heel jong uit huis gegaan. Ik heb zelf enige tijd gezworven. Ik heb het zelf geleefd en als ik terugdenk, dan is het enige wat ik wou een plek vinden waar je naartoe kon voor stabiele ondersteuning. Doordat ik een heel sterk karakter heb, ben ik altijd door blijven gaan. Mijn standvastigheid komt voort uit mijn geloof in God en de liefde. Ik vertrouw er altijd op dat er weer een mogelijkheid komt om iets op te bouwen. Ik weet dat heel veel kids die standvastigheid niet hebben. Die honger om zichzelf te upgraden.”
Eerder heeft Nicole Bus juist aan die instelling in het dagelijks leven een bestaan in de muziek opgebouwd. Ze maakte het conservatorium af en is lerares. Er ligt een album op de plank waar niemand meer omheen kan.
“Toen ik op straat leefde, was het: ga ik even op Centraal Station blijven, ga ik weer even bij een van mijn kennissen op de bank slapen of zelfs op een stoel onder een fleecedekentje. In dat proces dacht ik bij mezelf: geef niet op, want er is een God die van je houdt. Er is liefde, en als jij liefde draagt en het uitgeeft, dan komt het altijd in wat voor vorm ook terug bij jou. Dat is mijn fundament. Nog steeds, bij alles wat ik doe.”
