Gisteravond vond in de Melkweg te Amsterdam de exclusieve première plaats van de biopic All Eyez On Me die vanaf 16 juni, de geboortedag van Tupac Shakur, voor het grote publiek te zien zal zijn.
De film opent met een Afro-Amerikaanse journalist die een bezoek brengt aan Tupac, die op dat moment in de cel zit, om hem te interviewen over zijn opvoeding, zijn carrière, zijn volgelingen en zijn tegenstanders. Aan de hand van het gesprek wordt de kijker meegenomen naar begin jaren ’70, waar zijn moeder Afeni Shakur met een groep Black Panthers de rechtbank verlaat nadat ze zijn vrijgesproken van het plegen van gewelddadige militante acties. Een journaliste vraagt aan haar hoe het voelt om vrij te zijn, maar Shakur spreekt haar tegen. Veel van haar medestanders kennen geen vrijheid en ze zal altijd blijven strijden om dit te bewerkstelligen. Niet alleen voor haar eigen generatie, maar vooral voor de komende generaties. Ze wrijft over haar buik, de buik waar misschien wel de grootste rapper aller tijden in groeide.
Vanaf daar zien we hoe Tupac door zijn moeder en stiefvader, prominent Black Panther lid Mutulu Shakur, woordelijk wijze lessen meekrijgt. Al gauw merkt Tupac dat zijn familie altijd door de FBI op de hielen wordt gezeten en tijdens zijn studietijd in Baltimore ziet hij hoe Afro-Amerikaanse burgers op brute wijze hardhandig worden aangepakt door politieofficieren en daarbij ‘I can’t breath’ roepen, een subtiele verwijzing naar de laatste woorden van Eric Garner die in 2014 door politiegeweld om het leven kwam. Hiermee lijken de makers te willen zeggen dat de gebeurtenissen in de film helaas nog altijd de keiharde realiteit zijn in het Amerikaanse straatbeeld vandaag de dag.
Het zijn dergelijke gebeurtenissen die Tupac op treffende wijze weet te vertalen naar nummers als Brenda’s Got A Baby. Deze politiek geëngageerde kant van Tupac komt echter weinig naar voren. We zien vooral hoe hij struggelt met verschillende platenbazen, de faam die hem naar het hoofd stijgt en de groeiende rivaliteit tussen hem en The Notorious B.I.G. Laatstgenoemde wordt, evenals in de biopic Notorious, gespeeld door Jamal Woolard. Op die film valt ook veel af te dingen, maar er werd tenminste wel écht in gerapt. Het is dan ook pijnlijk om te zien dat alleen Woolard een volle verse spit in All Eyez On Me. De muzikale genialiteit en rapskills waarover Tupac beschikte weet hoofdrolspeler Demetrius Shipp Jr. helaas niet overtuigend te vertalen naar het witte doek.
Het zijn deze en verschillende losse eindjes die All Eyez On Me tot een teleurstellende film maken. Het productieproces van deze film liep dan ook op z’n zachts gezegd niet soepel en nam bijna zeven jaar in beslag. Dat is bijna even lang als Tupac z’n rap carrière duurde. Het was een carrière die veel mensen tot op de dag van vandaag beïnvloedt, maar deze film draagt daar helaas weinig aan bij. Wij kijken vooral uit naar de aankomende documentaire van Steve McQueen, de regisseur van 12 Years A Slave. Gezien McQueen’s oeuvre zal dat ongetwijfeld een film worden die Tupac Shakur wél een eer aan doet.
